«Թիթեռն ու թրթուրը»
Մի օր թիթեռն ասաց` թրթուր,
Նայում եմ քեզ, ես` ուր, դու` ուր:
Քեզ սազում է խոնավ հողը,
Ինձ` երկինքը ու վառ շողը:
Պատասխանեց թրթուրն այսպես.
-Այ ցեղակից, հերիք փքվես,
Թրթուր էիր դու էլ ինձ պես:
«Աղվեսը հավանոցում»
«Գահն ու արքան»
Արարչից է արքան օծված,
Թե՝ ընտրված հանրությունից,
Գահն է ճըռռում բեռից հոգնած՝
Ազատվելով համրությունից,
Ոչ թե Տիրոջ կամքով օծված
Գահակալի ծանրությունից,
Կամ՝ անվայել դերից խոցված,
Այլ՝ արքայի... մանրությունից:
Լավ չէ իշխելն ծախ ու առքով,
Գահիդ, արքա, տիրիր փառքով:
«Էծն ու հոտը»
«Ագռավն ու որդը»
Վիճում էին երկու որդ՝
Հարազատներ, ոչ թե՝ խորթ.
Ո՞վ է համով - շեկ արքա՞ն,
Թե՝ ստրուկը՞ սևամորթ:
Ագռավը,- Լավն ու թերին,-
Ասաց եղբայր որդերին,-
Ես այսպես եմ որոշում...
Ու կուլ տվեց որբերին:
Ըստ ագռավի չարահորդ
Համն ու հոտը նույն են, ո'րդ,
Թե՝ արքայի շիկահեր,
Թե՝ ստրուկի սևամորթ:
«Ջրհորն ու դույլը»
Դույլը իջավ ջրհորը՝
Ջրով լցնի իր փորը:
Կպավ քարոտ հատակին,
Չհավատաց կատակին:
Նայեց դատարկ իր փորին,
Դիմեց հարցով ջրհորին,
-Ջրերդ սառ, հորածին
Ինչպե՞ս և ու՞ր ծորացին:
-Հարցդ պարզ է ու դյուրին,
Ասաց ջրհորը դույլին:
Չկա հավերժ մատուցում
Առանց պարտքի հատուցում:
Որ ջուր խմի, մարդ, փորդ,
Մաքուր պահիր ջրհորդ:
«Արքան ու մոծակը»
Արքան գահին բազմեց,
Մոծակը՝ նրա մռթին,
Մեկ էլ մի միտք կազմեց
Քաղաքական, խրթին,-
-Աղվեսներ կան առկա,
Քծնում են ու խափում,-
Ասաց մոծակն,- արքա,
Տերությունն են լափում:
-Դու'ք էլ լափողն եք նույն՝
Մոծակներդ անթիվ:
-Մենք լափում ենք արյուն,
Քծնողները՝ պատիվ:
Այս է իմաստն, արքա,
Առակիս՝ այդ առթիվ.
Մի տիկ արյունն անգամ
Չառժի մի թաս պատիվ:
Առակիս՝ այդ առթիվ.
Մի տիկ արյունն անգամ
Չառժի մի թաս պատիվ:
«Գառն ու մաքին»
«Շահն ու իմաստունը»
-Ասա', իմաստուն, ինձ առանց ահի,-
Որոտաց գահից հարցը գոռ շահի,-
- Զորեղ եմ ու քաջ, աշխարհ եմ գերել-
Կ՞ա մի բան, որին չեմ կարող տիրել:
Իմաստունն ասաց՝ զսպելով ահը -
Մեր սերն է, միտքը, մեկ էլ քո մահը:
«Գայլը, աղվեսն ու ջորին»
Գայլը, աղվեսն ու ջորին եղբայրացան ու գնացին: Երբ սովածացան և որսի չհանդիպեցին, ասացին.
— Եկեք ուտենք նրան, ով տարիքով փոքր է:
Այսպես ասեցին գայլը և աղվեսը, որովհետև կամենում էին ջորուն ուտել: Գայլին հարցրին, թե ո՞ր տարվա գայլն ես: Նա ասաց, թե ես այն գայլն եմ, որին Նոյը տապանն առավ:
Աղվեսն առաջ եկավ և ասաց.
— Օ, դու տասը ազգով ինձանից փոքր ես. ես այն աղվեսն եմ, որին աստված ստեղծեց:
Ջորին եկավ և ասաց.
— Իմ ծննդյան թվականը գրված է սմբակիս վրա, եկեք կարդացեք և տեսեք՝ քանի տարեկան եմ:
Նա ոտքը բարձրացրեց: Աղվեսն ասաց գայլին.
— Գիտեմ, որ դու դպրոցում եղել ես, արի գիրը կարդա: Գայլը հավատաց և գնաց կարդալու: Ջորին ասաց.
— Առաջ արի, որովհետև գիրս մանր է:
Նա առաջ գնաց, և ջորին սաստիկ ուժով զարկեց գայլի ճակատին ու ջախջախեց: Գայլը գնաց կողկոնձալով: Աղվեսն ասաց գայլին.
— Արի, մի տող էլ կա, այն էլ կարդա:
Գայլն ասաց.
— Ես ինչ գիտեի գիրը, մենք ազգե ազգ մսագործ ենք և մսեգործի որդի:
Մի օր թիթեռն ասաց` թրթուր,
Նայում եմ քեզ, ես` ուր, դու` ուր:
Քեզ սազում է խոնավ հողը,
Ինձ` երկինքը ու վառ շողը:
Պատասխանեց թրթուրն այսպես.
-Այ ցեղակից, հերիք փքվես,
Թրթուր էիր դու էլ ինձ պես:
«Աղվեսը հավանոցում»
Խստիվ հսկվող տերունական հավանոցում
Մի շեկ աղվես իրեն շուն էր ձևացնում,-
-Իջի'ր թառից, Աքլոր ախպեր,
Ես ձեր բակի շունն եմ ջահել:
-Ասենք շան են աչքերդ կեղծ,
Բայց ինչու՞ ես հաչելուց զերծ:
Ու՞մ է, արդյոք, փաստն այս այդքան
Ասե'ք, հավքեր, գոհացնում.
Շան պաշտոնում աղվեսներ կան
Տերունական հավանոցում:
«Գահն ու արքան»
Արարչից է արքան օծված,
Թե՝ ընտրված հանրությունից,
Գահն է ճըռռում բեռից հոգնած՝
Ազատվելով համրությունից,
Ոչ թե Տիրոջ կամքով օծված
Գահակալի ծանրությունից,
Կամ՝ անվայել դերից խոցված,
Այլ՝ արքայի... մանրությունից:
Լավ չէ իշխելն ծախ ու առքով,
Գահիդ, արքա, տիրիր փառքով:
«Էծն ու հոտը»
Ինքնահավան, հիմար էծի
Տվին պաշտոն հոտի մեծի,
Նա էլ բերեց գառ ու մաքի
Վիհերը սուր սար ու քերծի:
Ինչպես բրդի կծիկ ու գունդ
Ոչխարները թըռռա՜ն անդունդ...
Էծը նայեց նրանց վերից
Ու հայհոյեց խեղճերին թունդ:
Այս է առակն իմ կտակում
Կես լուրջ ասված չար կատակում.
Հանձնվում է ազգդ մահին,
Երբ հիմարն է բազմած գահին:
«Ագռավն ու որդը»
Վիճում էին երկու որդ՝
Հարազատներ, ոչ թե՝ խորթ.
Ո՞վ է համով - շեկ արքա՞ն,
Թե՝ ստրուկը՞ սևամորթ:
Ագռավը,- Լավն ու թերին,-
Ասաց եղբայր որդերին,-
Ես այսպես եմ որոշում...
Ու կուլ տվեց որբերին:
Ըստ ագռավի չարահորդ
Համն ու հոտը նույն են, ո'րդ,
Թե՝ արքայի շիկահեր,
Թե՝ ստրուկի սևամորթ:
«Դիմեց առյուծին զարմացած օձը»
Դիմեց առյուծին զարմացած օձը,
-Էշն ավարտե՞լ է վերին դպրոցը:
-Ավարտել է, բայց,- մռնչաց արքան,
-Նույն քացի տալն է ու նույն զռռոցը:
«Ջրհորն ու դույլը»
Դույլը իջավ ջրհորը՝
Ջրով լցնի իր փորը:
Կպավ քարոտ հատակին,
Չհավատաց կատակին:
Նայեց դատարկ իր փորին,
Դիմեց հարցով ջրհորին,
-Ջրերդ սառ, հորածին
Ինչպե՞ս և ու՞ր ծորացին:
-Հարցդ պարզ է ու դյուրին,
Ասաց ջրհորը դույլին:
Չկա հավերժ մատուցում
Առանց պարտքի հատուցում:
Որ ջուր խմի, մարդ, փորդ,
Մաքուր պահիր ջրհորդ:
«Կյանքի կռիվը»
Մենամարտում Կատվի - Մկան
Գռփող Շունն էր մարտավկան:
Զոհ, կեր դարձած Մկան պատվին
Շունը հետո գզեց Կատվին:
Ահազանգ է այս առակը.
Ո՞վ է այստեղ անառակը,
Պատասխանեք Աստծուն, մարդուն՝
Կուշտ Շու՞նը, թե՞ սոված Կատուն:
Ինչու՞ դիտել խաղը Կատվի
Մինչև Մկան կյանքը հատվի:
Այսպիսին է նաև մարդը.
Օգնել է պետք միչև մարտը:
«Արքան ու մոծակը»
Արքան գահին բազմեց,
Մոծակը՝ նրա մռթին,
Մեկ էլ մի միտք կազմեց
Քաղաքական, խրթին,-
-Աղվեսներ կան առկա,
Քծնում են ու խափում,-
Ասաց մոծակն,- արքա,
Տերությունն են լափում:
-Դու'ք էլ լափողն եք նույն՝
Մոծակներդ անթիվ:
-Մենք լափում ենք արյուն,
Քծնողները՝ պատիվ:
Այս է իմաստն, արքա,
Առակիս՝ այդ առթիվ.
Մի տիկ արյունն անգամ
Չառժի մի թաս պատիվ:
Առակիս՝ այդ առթիվ.
Մի տիկ արյունն անգամ
Չառժի մի թաս պատիվ:
«Գառն ու մաքին»
Գայլ-գազանից հեռու – մութ փարախում՝ թաքուն
Գառը մի հարց տվեց պառաված մայր մաքուն,-
-Թեկնածունե'ր կան գահի՝ իղձերով լի, համառ՝
Արջ, առյուծ ու գայլ, մեզ ո՞ր մեկն է հարմար:
-Նա', ով տուն է բերում հանդից խոտ ու գարի,
Դրանք գազաններ են, լավը - եզն է բարի:
Առակիս մեջ, մաքի', այս ինաստն է առկա.
Եզն էլ գազան է նենգ – հենց որ օծվեց արքա:
«Շահն ու իմաստունը»
-Ասա', իմաստուն, ինձ առանց ահի,-
Որոտաց գահից հարցը գոռ շահի,-
- Զորեղ եմ ու քաջ, աշխարհ եմ գերել-
Կ՞ա մի բան, որին չեմ կարող տիրել:
Իմաստունն ասաց՝ զսպելով ահը -
Մեր սերն է, միտքը, մեկ էլ քո մահը:
Օձն ու գանձը»
Մի թաքցրված գանձարանում՝
Գահից զրկված մի չար շահի,
Մի սև օձ էր տնորինում՝
Նա էր տերը գանձ ու գահի:
Նկուղներում զարզանդ ու մութ,
Ուր չկար դուռ ու լուսամուտ,
Հարստությունն անհայտ ու գոց
Օձ շահի տեղ տիրեց սև օձ:
Ասում են, թե մեռյալ՝ հողում
Դառնում են նենգ մարդիկ սողուն:
Այս է իմաստն այս առակի՝
Հեքիաթային, աներևույթ.
Գահն ու ոսկին, չե'ք առարկի,
Փոխում են վարք, ո'չ թե՝ բնույթ:
«Գայլը, աղվեսն ու ջորին»
Գայլը, աղվեսն ու ջորին եղբայրացան ու գնացին: Երբ սովածացան և որսի չհանդիպեցին, ասացին.
— Եկեք ուտենք նրան, ով տարիքով փոքր է:
Այսպես ասեցին գայլը և աղվեսը, որովհետև կամենում էին ջորուն ուտել: Գայլին հարցրին, թե ո՞ր տարվա գայլն ես: Նա ասաց, թե ես այն գայլն եմ, որին Նոյը տապանն առավ:
Աղվեսն առաջ եկավ և ասաց.
— Օ, դու տասը ազգով ինձանից փոքր ես. ես այն աղվեսն եմ, որին աստված ստեղծեց:
Ջորին եկավ և ասաց.
— Իմ ծննդյան թվականը գրված է սմբակիս վրա, եկեք կարդացեք և տեսեք՝ քանի տարեկան եմ:
Նա ոտքը բարձրացրեց: Աղվեսն ասաց գայլին.
— Գիտեմ, որ դու դպրոցում եղել ես, արի գիրը կարդա: Գայլը հավատաց և գնաց կարդալու: Ջորին ասաց.
— Առաջ արի, որովհետև գիրս մանր է:
Նա առաջ գնաց, և ջորին սաստիկ ուժով զարկեց գայլի ճակատին ու ջախջախեց: Գայլը գնաց կողկոնձալով: Աղվեսն ասաց գայլին.
— Արի, մի տող էլ կա, այն էլ կարդա:
Գայլն ասաց.
— Ես ինչ գիտեի գիրը, մենք ազգե ազգ մսագործ ենք և մսեգործի որդի:
«Անմիտ մարդը»
Մի անմիտ մարդ հունապի ծառը դժնիկ կարծելով հարված տվեց նրան:
Ծառը զայրացավ և ասաց.
- Ով անագորույն, ծառը իր պտղից պետք է ճանաչել և ոչ թե տեսքից:
«Այրի կին և խորդ որդի»
Մի այրի կին ուներ մի կով և նրա խորթ որդին ուներ մի էշ:
Եվ խորթ որդին գողանում էր կովի կերը տալիս էշին:
Եվ այրի կինն Աստծուն աղաչեց, որ Աստված էշին մեռցնի:
Բայց կովը մեռավ և այրին լաց եղավ և ասաց.
Ով Աստված, միթե՞ չկարեցար էշը կովից տարբերել:
« Փիղն իր որդուն տվեց Պլատոնի մոտ...»
Փիղն իր որդուն տվեց Պլատոնի մոտ, որ իմաստություն սովորի:
Պլատոնը նախ սկսեց սովորեցնել նրան լսարանում չոքելը, բայց
նա չէր կարողանում, ապա ասաց նրան՝ գլուխդ խոնարհիր, այդ էլ չկարողացավ:
Պլատոնն այն ժամ նրան հորը վերադարձրեց և ասաց .
- Որդիդ արժանի է թագավորի պալատում լինելու՝ միշտ ոտքի
վրա կանգնած, և ոչ իմ լսարանում, որովհետև ոչ նստել կարող
է, ոչ գլուխ խոնարհել:
«Կատուն թախանձում էր ոզնուն»
Կատուն թախանձում էր ոզնուն.
-Որդուդ տուր ինձ հոգեզավակ, և դառնանք բարեկամ :
Եվ երբ բազում թախանձանքից հետո ստացավ ուզածը, ասաց .
-Որովհետև դժվարահամբույր է որդիդ, ուստի մերկացրու
նրան փշերից, որպեսզի հեշտ լինի գրկել նրան ու գգվել:
Ոզնին խաբվեց և, մերկացնելով որդուն փշերից, տվեց կատվին,
որը կերավ իսկույն, իսկ ոզնին հեռացավ կսկծալից լաց ու կոծով:
«Արջի փորը ցավեց...»
Արջի փորը ցավեց, դեղ հարցրեց աղվեսից, և սա ասաց .
- Մի բարեպաշտ մարդ դրա դեղն ունի , կերթաս նրա մոտ և նա մեղր կտա, որը շատ օգուտ է քեզ:
Արջը ճամփա ընկավ և երբ մոտեցավ գյուղին, շները հալածելով փախցրին նրան, և նա սկսեց մեղադրել աղվեսին:
Աղվեսն ասաց.
- Այն մարդը, որ քեզ ոչ շներից ազատեց և ոչ էլ դեղ տվեց, տգետ է և օրենքից անտեղյակ :
Արի քեզ տանեմ մի կրոնավորի մոտ, որը հմուտ է աստվածաբանության մեջ և բանիմաց է:
Երբ կրոնավորը տեսավ արջին ու աղվեսին, սկսեց նախատել նրանց և մերժել:
Աղվեսը արջին ցույց տվեց մեղվանոցի մուտքը, ուր մտավ արջն անմիջապես,
կերավ մի փեթակ և մեկն էլ վերցնելով ճամփա ընկավ:
Կրոնավորն սկսեց անիծել աղվեսին, որպես վնասի պատճառի:
Աղվեսն ասաց.
- Ես մեղավոր չեմ, որ արջը տմարդություն արավ:
Մեղքը քոնն է, որ դեղի համար չտվիր մեղրը, այլ ՝ փորի:
«Հոտն ընթանալիս...»
Հոտն ընթանալիս շարժվում էին ոչխարների դմակները:
Այծերը նախանձից դրդված սկսեցին բամբասել նրանց և ասացին .
- Ինչու մեզ նման պարկեշտությամբ չեք քայլում:
«Ձկներին մեղադրում էր իրեց թագավորը»
Ձկներին մեղադրում էր իրեց թագավորը, ասելով, թե ինչու եք
ուտում ձեզանից մանր կենդանիներին: Եվ ձկները
համարձակվելով ասացին . “Քեզանից ենք սովորում,
որովհետև շատերը գալիս են քեզ երկրպագելու, և
դու կուլ տալով նրանց, կերակուր ես դարձնում քեզ համար:
Ուստի և մենք քեզանից սովորելով, հանդգնում ենք”:
«Բարձր լեռ»
Երկրում կար շատ բարձր ու անմատչելի մի լեռ :
Մարդիկ կամեցան բնակություն հաստատել նրա վրա,
որովհետև լի էր նա ամենայն բարիքով:
Սակայն շատ էր դժվարին նրա վրա բարձրանալը, թեպետև
ուներ բազում ճանապարհներ: Նրանք, ովքեր նրա վրա
բարձրանալու ժամանակ կանգ առան հանգստանալու,
սայթաքեցին և ցած գլորվելով հասան մինչև հատակը,
իսկ ովքեր չուզեցին դադար առնել, այլ գավազանի օգնությանբ
աշխատեցին շարունակել վերելքը, բարձրացան լեռան վրա և
հանգիստ կյանք վայելեցին:
Այսպես թուլակազմները մնում են կես ճանապարհին ու
կորչում, իսկ հաստատակամները, համբերությունն իրենց
նեցուկ ունենալով վեր են բարձրանում ու հասնում նպատակին:
«Զատկի տոնին հավատացյալները»
Զատկի տոնին հավատացյալները հաղորդվելու եկան:
Մի հովվի էլ համոզեցին, որ նա ևս հաղորդվի,
բայց հովիվը երբ հաղորդությունը տեսավ, փախավ,
ասելով. “Ոչ ճաշ է, որ ուտեմ, և ոչ ընթրիք “ :
Ու չհավանելով ՝ թողեց ու գնաց:
«Անմիտ մարդը»
Մի անմիտ մարդ հունապի ծառը դժնիկ կարծելով հարված տվեց նրան:
Ծառը զայրացավ և ասաց.
- Ով անագորույն, ծառը իր պտղից պետք է ճանաչել և ոչ թե տեսքից:
«Աղքատ և ավետարան»
Մի գյուղացի աղքատ մի գյուղ եկավ և մտավ գյուղի եկեղեցին, որ խարխուլ էր և նաձրևակեղ: Եվ այն աղքատը անձրևաթաց էր և քաղցած և հագել էր պատառոտուն զգեստ և դողում էր և հոգնել էր ճանապարհից:
Ներս մտավ քահանան, սկսեց ժամ ասել: Առավ Ավետարանը և կարդաց այն էջը, ուր գրված էր, թե օտարական էի` ընդունեցիք ինձ, մերկ էի` հագցրիք ինձ, քաղցած էի կերակրեցիք ինձ, ծարավ էի` հագեցրիք ինձ:
ի աղքատ մի գյուղ եկավ և մտավ գյուղի
Այն աղքատը լսեց և ուրախացավ.
Այս ինձ համար է ասված և ահա շուտով կկատարեն իմ կամքը:
Իսկ քահանան ժամն արձակեց և գնաց տուն, աղքատին թողեց եկեղեցու մեջ և հոգ չտարավ նրա մասին: Եվ աղքատն ասաց. Այն գիրն, որ կարդաց նա, սուտ էր: Եվ առավ Ավետարանը, վրան քար դրեց և սուզեց ջրի մեջ:
Եվ քահանան եկեղեցի գալով Ավետարանը չգտավ: Աղքատին ասաց. Ո՞ւր է Ավետարանը:
Եվ աղքատն ասաց քահանային.
Ի՞նչ ես անում, սուտ Ավետարանը ես տարա ջուրը գցեցի: Եվ քահանան բարկանալով սկսեց ծեծել աղքատին, և աղքատն ասաց.
Ինչո՞ւ էս ծեծում ինձ, անիրավ, եթե հավատում ես, թե Ավետարանը Աստծու ճշմարիտ խոսքն է, ապա ինչու չես կատարում նրա կամքը: Որովհետև ես օտարական եմ և ինձ չեք ընդունում, մերկ եմ և ինձ չեք հագցնում, քաղցած եմ չեք կերակրում ինձ, ծարավ եմ, ջուր չեք տալիս: Միթե Աստված այդ բաների պակասությունն ուներ և ամենն իրեն համար ասաց:
«Կտակ վասն գանձի»
Մի իմաստուն և աղքատ մարդ ուներ ծույլ որդիներ: Մահվան ժամին նա կանչեց որդիներին և ասաց.
Ով զավակներ, իմ նախնիները շատ գանձ են թաղել մեր այգում, և ես ձեզ ցույց չեմ տա նրա տեղը:
Այդ գանձը կգտնի նա, ով շատ աշխատի և խոր փորի:
Եվ հոր մահից հետո որդիներն սկսեցին աշխատել մեծ եռանդով և խորագույն էին վարում, որովհետև
յուրաքանչյուրն աշխատում էր, որ ինքը գտնի գանձը:
Եվ այգին սկսեց աճել և զորանալ և առատ բերք տվեց և նրանց հարստացրեց գանձերով:
«Գորտն ու ագռավը»
Մի գորտ ընկած ցամաք առուն
Կռկռում էր, հա կռկռում:
Քիչ կռկռա, այ գորտ քեռի:
Աշուն կգա, ջուր կբերի, -
Հույս էր տալիս մի սև ագռավ:
-Է, ի՞նչ անեմ, սիրտս վառավ,
Մինչև ցամաք առուն ջուր գա,
Գորտի աչքն էլ հո դուրս կգա:
«Մարդ, ընկույզ և ձմերուկ»
Մի մարդ ընկույզի ծառի տակ ձմերուկ էր ցանել: Եվ պտուղի ժամանակ եկավ տեսավ մեծամեծ ձմերուկները և ծառին նայեց, տեսավ, որ ընկույզը մանր էր: Մարդն ասաց. “Տեր Աստված, ինչ որ ստեղծել ես` ամենը կարգին է և մի բանի նման: Իսկ այս երկու պտուղը անկարգ են, բանի նմանչեն”: Մարդն ասում էր, որ ընկույզի տեղ ձմերուկ պիտի լիներ ծառին և ընկույզը ձմերուկի թփի վրա: Եվ նա պառկեց ծառի տակ և նայեց ծառին, և հանկարծ մի ընկույզ պոկվեց ծառից և շատ պինդ կպավ նրա ճակատին և ճակատը պատռեց, և արյուն ելավ: Եվ մարդը վեր կացավ տեղից և աղաղակեց.
“Տեր Աստված, ինչ որ ստեղծել ես, ամենը կարգին է և կատարյալ, և ով չհավանի քո ստեղծածը, նրա ճակատը իմից վատ լինի, որովհետև ընկույզի տեղ ձմերուկ լիներ, ինձ պիտի սպաներ”:
«Էշն ու ճպուռները»
Էշը լսեց ճպուռների ճռռոցը, նրանց քաղցր երգը դուր եկավ իրեն, ու նախանձով հարց տվեց, “Ինչո՞վ եք սնվում, որ այդպիսի ձայն ունեք”.-”Ցողով”,-պատասխանեցին ճպուռները: Էշն էլ սկսեց ցողով սնվել, բայց քաղցից սատկեց:
Այդպես էլ այն մարդիկ, որոնք իրենց բնավորության հակառակ որևէ բան են ձեռք բերում, նպատակին չեն հասնում, և դեռ մեծ փորձությունների են ենթարկվում:
«Կռունկն ու սագը»
Կապուտակ լճի ջրի երեսին
Ճարպիկ ու արագ սագիկն է լողամ.
Սուրում ջրի տակ, դուրս գալիս կրկին,
Ու ինքը իրեն բարձրաձայն գովում.
— Օդում թռչում եմ, ցամաքում շրջում,
Լճակի ջուրը պատռում նետի պես,
Ինձ պես ուրիշը չկա աշխարհում,
Ողջ թռչունների թագավորն եմ ես։
— Իզուր ես գովում, քույրիկ, ինքդ քեզ,
– Կռունկը նրան ձայնեց վերևից,
— Կարո՞ղ ես արդյոք լողալ ձկան պես,
Եղնիկի նման վազել քարափից:
Արծվի նման հպարտ, փառավոր,
Կարո՞ղ ես պատռել ծալքերն ամպերի...
Լավ է գիտենալ մի բան հիմնավոր,
Քան թե շատ բաներ, բոլորն էլ թերի։